— Do vi estas spionino! — indigne mi ekkriis.
— Ne parolu tiel laŭte — ŝi diris; — ankaŭ ŝi povas aŭdi kaj paroli, sed nun ŝi dormas kaj tial mi senĝene povas al vi diri, kion jam longe mi volis diri, sed ne povis pro ŝia ĉeesto.
Mia miro pligrandiĝis pli kaj pli. Mi do estis ĉirkaŭita de spionoj!!
La knabino daŭrigis:
— Mi ne scias, kio estas spiono; mi scias nur, ke al ni estas severe malpermesate paroli al vi kaj tial vi kredis nin surdaj kaj mutaj, sed malprave. Vi ĉiam estis al mi tiel bona, ke fine mia kompatinda koro sin klinis al vi kaj ĝi flustris al mi, ke mi avertu la inkaon pri la danĝero, kiu lin minacas flanke de la ministroj.
— Ĉu danĝero minacas min?… Parolu kaj diru, kiu danĝero!
— La ministroj fine decidis kontentigi la popolon, oferanto la inkaon al la suno, nia dio…
Mi tiel konsterniĝis kaj tia angoro subite min ekregis, ke mi salte leviĝis, sed la knabino flustris plu…
— Estu kvieta, ne faru bruon kaj ne veku mian fratinon, por ke ŝi ne perfidu min al la ministroj. Ili jam kelkan tempon disputis kaj kverelis pri la tago, kiam okazos tiu solena afero, sed la partio de la ĉefa ministro estas la plej potenca, kaj fine la ministroj interkonsentis, ke post du tagoj la ofero de la inkao okazos.
— Ĉu estas partioj ĉi tie?
— Jes, tri partioj; ĉiu ministro havas siajn partianojn kaj eĉ Klakarl faris sian eblon varbi partianojn por si; li estas viro, kiu jam longe aspiris ankaŭ iĝi ministro, post kiam unu el la tri aliaj estos mortinta.
Mi estis muta pro angoro; la antaŭvido estis viva oferata al la Sundio, starigis la harojn sur mia kapo. Mi volis paroli, sed malforta movo de la dormanta ventumistino vekis mian specialan atenton. Mi flustris:
