volas sian plezuron; tiu plezuro konsistas en la brila oficiala kaj publika festo, kiu morgaŭ okazos, kiam la inkao estos oferata al nia Sundio.
— Ĉu la popolo ne pli multe ŝatus havi honestajn ministrojn?
— La popolo ŝatas nur sian plezuron; al la popolo la inkao estas io tute indiferenta; la popolo estas aro de stultuloj; la popolo lasas sin regi de ruzuloj kaj tiuj ruzuloj estas la potencaj ministroj; sciu do, ho inkao, ke estas nur kvar saĝaj viroj en la tuta insulo: ili estas la tri ministroj kaj mi mem.
— Kio do estas mi, kara Klakarl?
La ruĝhaŭtulo ree mistere kaj samtempe malice min rigardis kaj flustris al mi:
— La inkao pardonu al mi, sed li estas la plej granda stultulo el ĉiuj insulanoj.
Mi kvazaŭ ricevis bategon sur la koron; mi mutiĝis pro kolero kaj indigno; dum momento mi tute forgesis pri la terura stato, en kiu mi troviĝis. Baldaŭ tamen ĝi memorigis al mi pri mia morgaŭa sorto kaj malespere, tute ne atendante plu helpon, mi promenis plu, atente gardata de la min ĉirkaŭantaj sovaĝuloj.
Mi revenis en mian kabanon, sidiĝis sur mian tronon, ripozigis la kapon sur la manoj kaj diris plu nenion. Tiel pasis la lasta nokto kaj proksimiĝis la fatala tago de mia oferado.
Dum tiu lasta nokto sidis ĉe mia flanko nur la perfida knabino por ventumadi min; la alia knabino ne revenis, kaj vole-nevole mi pensis pri la sorto, kiu atendis ankaŭ ŝin… Kompatinda knabino!!…
Jam antaŭ la sunleviĝo komenciĝis la preparoj de la festo. Mi aŭdis laŭtajn bruojn ekstere, kaj iris al la pordo de mia kabano por rigardi, kio okazas. Longa vico de sovaĝuloj trenis antaŭen malaltan ĉareton, sur kiu kuŝis giganta ŝtono, la oferŝtono.
La tirantoj iris en la direkto al la alta roko, la sama roko, de kiu mia instruisto volis puŝi la ministron en la maron. Tie do mi estos oferata!
