ankaŭ nun dezirus tion fari por sperti, kion la civilizitoj faras kun la rikoltitaj fruktoj; kiel ili prizorgas siajn ĝardenojn kaj kampojn.
Aŭdinte tion, sinjoro Ingram tuj kun sia aeroplano flugis kun mi al alia parto de Inferio, ĉar tie loĝas multaj terkulturistoj kaj kamparanoj.
Li mem havas tie farmejon apud la urbo Kalumbos, kaj tiu farmejo estas prizorgata de viroj kaj virinoj, kies koloro estas tute nigra.
Vidante en Saidumo kelkajn tiajn homojn, mi ne sciis, ke ankaŭ en aliaj inferiaj ŝtatoj ili loĝas, kaj tial mi tre miris, vidante en la ĉirkaŭaĵo de la farmejo de Ingram nur nigrajn homojn, kiuj faras nenion krom kulturi.
Mi ekloĝis en speco de kabano, aŭ dometo inter aliaj pli grandaj, kaj estis feliĉa, ke mi povis labori la tutan tagon ĝis la subiro de la suno. Mi plugis, mi erpis, semis, rikoltis, mi falĉis kaj fojnis, kaj ĉio tio okazis per mirindaj maŝinoj, kiuj povas plenumi, ĉiu por si, pli multe, ol cent homoj kune.
Mi spertis, ke tio estas utila kaj agrabla.
La aliaj laboristoj estis al mi tre ĝentilaj, kaj jam en la unua tago mi amikiĝis al la loĝantoj de du dometoj, kiuj staris dekstre kaj maldekstre de la mia.
Ili de tiu tempo ofte min vizitis en la vesperoj post la laboro, kaj ofte mi vizitis ilin; sed mi parolis nur kriple la lingvon de la lando, ĉar la nigraj homoj de tiu regiono interrilatis nur malmulte kun la civilizitoj de la lando. Ankaŭ tial mi ne parolas tiel bone, tiel larĝe kaj flue, kiel miaj du civilizitaj fratoj.
Plej ofte parolis al mi iu nigre vestita blanka viro, loĝanta en la proksimo de niaj kabanoj; kaj el libro, kiun li al mi donacis, mi iom lernis la lingvon de la civilizitoj.
Tiu viro ĉiam estis serioza kaj parolis nur pri gravaj aferoj, precipe pri venontaj aferoj en la postviva mondo, pri kio mi tamen nur malmulte komprenis.
