Li surmetis la ĉapelon, kiu staris antaŭ lia lito kaj sentis, ke ĝi estas multe tro larĝa, ĉar ĝi atingis ĝis lia nazo, pro kio liaj okuloj tute malaperis en ĝia interno. La portanto do povis nenion vidi, kiam li surmetis tiun ĉapelon.
Li nun subite memoris, ke ankaŭ la ĉapeloj de la insulanoj, kiujn li vidis la antaŭan tagon, kovris la okulojn de la portantoj, sed tiam li ne pripensis tiun strangan cirkonstancon, kiu nun al li ŝajnis tre ordinara, ĉar la insulanoj estis ja blindaj.
La piloto fajfis per sia nova fajfilo kaj liaj kunuloj vekiĝis. Ili mirigite sidigis, kaj vidante la piloton kun la alta ĉapelo sur la kapo, ekridis, kaj ili ridis ankoraŭ pli laŭte, rimarkante la ĉapelojn antaŭ siaj litoj.
— Ŝajnas, — diris la fotografisto, — ke ankaŭ ni devas porti tian konuson: la naivuloj ne scias, aŭ ne pensas pri tio, ke ni havas okulojn.
— Sed al kio utilas tiuj fajfiloj? — demandis la doktoro.
— Eble por doni signalon aŭ por voki al ni insulanon, se ni bezonas ties helpon, — konjektis la piloto.
— Ni tamen ne devas palpserĉi nian vojon, — daŭrigis la doktoro, — kial do ili donis al ni tiujn bastonojn?
La trio nun jam levis sin kaj la doktoro volis doni la respondon, sed li tion ne faris, ĉar eniris unu el la indiĝenoj kun plado, sur kiu staris kiel tasetoj tri grandaj duonŝeloj de kokosnuksoj kun la freŝa suko.
— Ha! nia kafo! — ridante diris la piloto, kiu tuj senŝarĝigis la pladon kaj transdonis la „kafon" al siaj kunuloj. Post tio la indiĝeno foriris kun la malplena plado. Antaŭ ol foriri li aŭdeble tuŝis sian ĉapelon per sia bastono.
— Li salutas! — diris la piloto; ni do devas uzi nian bastonon por saluti!
La suko de la kokosnuksoj estis delikata kaj trinkinte kaj manĝinte la trio iris eksteren.
Estis nur cirkaŭ la oka horo en la mateno. La vetero estis
