loĝantoj, kiuj faris el la bambuoj kaj folioj multajn objektojn, bezonatajn en ilia simpla vivo.
En duona tago la fremduloj faris la tutan esplorvojaĝon, kaj reiris al sia kabano por manĝi kaj trinki.
Dum ili tien iris, renkontis ilin multaj indiĝenoj kaj al la trio ree frapis la fakto, ke ĉiuj kvazaŭ salutis brubatante per sia bastono sian altan pintan ĉapelon. Kelkaj eĉ salutis per vortoj kaj la aviadistoj komprenis, kiel necese estos, baldaŭ iom lerni la lingvon, kio memkompreneble ne estos tre malfacila, ĉar pro la simpla vivmaniero kaj la malmultaj objektoj troviĝantaj sur la insulo, la lingvo ne povis estis malfacila kaj komplikita, kaj ke la tuta lingvo de ĉi tiu stranga popolo eble ne havas pli ol kelkcentojn da vortoj.
Vindinte kiom da kabanoj staras ĉe la tri flankoj ekster la pli granda kvadrato, la fremduloj povis kalkuli, ke la nombro de la enloĝantoj ne superas dumil, kaj rilate al la lingvo, la doktoro intencis kiel eble plej baldaŭ komenci siajn esplorojn.
La tuta insulo estis nur supraĵe ekzamenita kaj la fremduloj metis sian pluan atenton al la ludantaj infanoj. Ĉi tiuj, ludinte pli ol tri horojn, komencis promenadon laŭlonge de la ekstera kvadrato, dum ili vigle interparolis. Post la promenado iom post iom la promenantoj sinsekve eliris el la longa vico, kiun ili formis, sin direktante ĉiu al sia propra kabano, en kiu ili malaperis, kaj baldaŭ la stratoj estis senhomaj kaj regis ree silento sur la insulo.
Ankaŭ la laboristoj de la ĝardenoj kaj arbaro reiris hejmen, eble por manĝi aŭ ripozi, kaj la tri fremduloj restis tute solaj.
— Nia restado ĉi tie sendube estos terure unutona, — diris la piloto, — mi dezirus…
— Sed ĝi estas interesa, — interrompis lin la doktoro, kaj la fotografisto enĵetis:
— Ni ja ne bezonos loĝi ĉi tie pli longe, ol ni mem deziras; post la riparo de nia maŝino ni povos foriri eĉ morgaŭ.
