— Ho ne! — opiniis la doktoro. — La afero estas tiel interesa, ke nepre ni foriros nur post kiam ni ĉion scios pri ĉi tiu stranga popolo, kaj jam morgaŭ mi volas ekzameni pri la lingvo de la insulanoj kaj precipe pri ilia blindeco, kaj ĉu tie ĉi ne estas unu vidulo; kio tre mirigus min.
Parolante plu, la trio reiris al sia kabano, tie ili manĝis kaj ripozis kelkan tempon, denove eliris por esplori, ĉu eble estas ankoraŭ io eksterordinara sur la insulo, aŭ io stranga, kion ili ankoraŭ ne vidis.
Denove ili iris sur montetoj kaj montoj, sed renkontis nenion strangan. Tie kaj tie ili trovis ovojn de marbirdoj kaj ili kolektis dekon por poste manĝi ilin en sia kabano, ĉar tio iom rompos la unutonecon rilate al la manĝaĵo kaj ankaŭ, ĉar viando estis nekonata ĉe la insulanoj.
En la semajno, kiu sekvis, la aviadistoj havis la okazon pristudi la tuton vivon kaj la karakteron de la indiĝenoj.
La vivo sur la insulo vere estis terure unutona por milionulo sed por la blinduloj tiu vivo estis fonto de ĝuo kaj feliĉo. Ili estis egaluloj inter si: neniu el ili posedis pli multe ol la alia; kaj ĉiu eĉ hontus posedi pli, ol kiom la aliaj havas. Ŝtelistoj, murdistoj, intrigantoj, trompistoj eĉ mensogantoj ne estis konataj ĉe la blinduloj, kaj ilia vivo fluis trankvile, glate kaj tute senzorge. Ĉiam unu, se bezone, helpis al la alia, kaj maldiligenteco ne ekzistis inter ili. La tuta popolo de la stranga insulo estis kiel unu grandega blindulejo, kiel unu granda familio. Ĉiu, kiu povis, laboris, kaj eĉ la infanoj, kiam ili ne ludis sur la ludejo, sin okupis plektante ĉapelojn kaj vestojn aŭ eĉ helpis en la ĝardenoj aŭ kolektis fruktojn.
Post unu semajno la inferianoj sciis jam la plej grandan parton de la lingvo, kiu konsistis nur el la vortoj nepre bezonataj inter la blinduloj.
Baldaŭ la doktoro notis la nomojn de ĉiuj objektoj uzataj en la insulo kaj eĉ la plej multajn verbojn li konis parkere, kaj
