— Vi nun komprenas, ho ĉefo kaj aliaj fratoj, ke la diferenco inter via insulo kaj aliaj insuloj kaj insulegoj estas tre granda, sed la plej granda diferenco estas, ke ĉe ni en Inferio kaj en ĉiuj aliaj landoj la homoj povas vidi kaj ke vi estas blinduloj. Kaj mi estas certa, ke multaj el vi tre ŝatus posedi la vidkapablon; havante ĝin vi povus akompani nin en nia flugaparato al mia urbo, por persone sperti tion, pri kio mi ĵus al vi parolis. Kaj mi finas mian paroladon certigante vin, ke vi ne plu estos blinduloj, se vi tion deziras. Mi nome ekzamenis mortinton, antaŭ ol vi ĵetis lin en la maron. Tiu mortinto havis okulojn, same kiel mi, tamen ili estis kovritaj de haŭto, kiu malebligas la vidadon. Tiun kovraĵon oni nomas palpebro. Antaŭ kelkaj tagoj mi proponis al miaj samlandanoj, ke ni konsentu al tri el via insulo flugi kun ni al Saidumo por tie konatiĝi kun la moroj kaj kutimoj de nia ŝtato; sed por ebligi tion, unu kondiĉo estas necesa, nome: ke tiuj tri viaj saminsulanoj antaŭe akiru la vidkapablon kaj tio estas ebla, ĉar mi povas deklari antaŭ vi ĉiuj, ke reale neniu el vi estas blindulo, ke vi ĉiuj havas okulojn kaj ke post malgranda, nedanĝera operacio vi povos vidi same bone kiel ni, viaj gastoj. Tial mi demandas, ĉu tri personoj inter vi, prefere junuloj, sentas la deziron akompani nin en nia aeroplano por flugi kun ni trans la grandan maron, al nia lando? Pripensu la proponon, kiun mi nun faras al vi, parolu pri ĝi kun via ĉefo, kaj se vi konsentas pri la malgranda operacio, kiu igos vin viduloj, ili iros kun ni kaj vidos, kiel aspektas nia lando, niaj urboj, niaj homoj kaj bestoj kaj ĉio, kio estas tie kaj kio en ĉio diferencas de ĉio, kio troviĝas sur via insulo…
— Jam morgaŭ mi volonte atendos ĉe mi en mia kabano la tri junulojn, kiuj konsentos akompani nin kiel viduloj al Inferio, al Saidumo. Kaj nun, miaj fratoj, mi kaj miaj samlandanoj foriros el ĉi tiu kabanego kaj lasos al vi la okazon priparoli mian proponon.
