Li ripetis sian demandon kaj kiam mi diris, ke mi estas Unu-kvar-du, li demandis:
— Kion vi volas? — Mi respondis:
— Mi ne scias, kion mi volas; oni ĵetis min el la aŭto kaj nun mi ne scias, kie mi estas.
— El aŭto? — li demandis — El kiu aŭto?
— Ankaŭ tion mi ja ne scias!
La viro nun staris antaŭ mi, rigardis min kaj miajn manojn, eble por vidi, ĉu mi havas bastonon aŭ revolveron; poste li diris:
— Sed diru do, kion vi volas?
— Iri hejmen.
— Kie do estas via hejmo?
— Mi ne scias; ĝi estas ie en Saidumo.
— Ĉu vi eĉ ne scias, kie vi loĝas?
— Mi loĝas tie nur mallonge.
— Kie do vi loĝis antaŭe?
— Sur mia insulo.
— Kiu insulo?
— Ĝi ne havas nomon.
La viro ree rigardis min, samtempe unu el la knaboj tiris lin je la jako; la viro rigardis antaŭ sin kaj la knabo flustris al li ion en la orelon.
La viro denove rigardis min, kaj diris:
— Venu kun ni en la domon, tie ni povos pli oportune paroli.
Mi kaj la du knaboj sekvis la viron en la domon.
La ĉambro, en kiun li kondukis min, estis tute diferenca de tiu de la doktoro. Mi ne vidis tapiŝon sur la planko, nek belajn meblojn, sed nur tablon meze de la ĉambro kaj ĉirkaŭ ĝi antaŭ la muroj kelkajn seĝojn kaj ŝrankojn. Kiam ni ĉiuj sidis ĉe la tablo, la viro denove ekparolis al mi kaj demandis:
— Ĉu vi ne scias, de kiu insulo vi venis? Tio estas stranga.
— Mia insulo ne havas nomon; la doktoro diris, ke ĝi estis
