mono mi ne povos plu pagi al la hotelestro, kaj tiam li ne permesos al mi dormi en mia ĉambreto.
Tamen neatendite mi saviĝis el mia malagrabla stato, sed… trafis en ankoraŭ pli malagrablan situacion. Mi nun rakontos, kiel tio okazis.
Mi iris preter iu manĝodomo, kiun oni nomas restoracio, kie staris kvin bilardoj, t.e. tabloj kun altaj randoj, kies suproj estas kovritaj de mola, verda drapo, sur kio povas ruliĝi eburaj globetoj, puŝataj per longaj bastonoj. Mi aŭdis la tik-tadon de la globetoj kaj eniris por rigardi, kiel oni bilardludas. Mi sidiĝis sur seĝo. Unu el la vizitantoj demandis, ĉu mi volas ludi kun li, sed mi respondis, ke mi estas senlaborulo, serĉanta laboron kaj ke mi ne povas pagi, ĉar ĉiu ludo kostas kelkajn monerojn.
Viro, kiu staris malantaŭ larĝa, longa speco de magazena tablo, sur kiu estis vendotaj manĝaĵoj kaj trinkaĵoj, aŭdis, kion mi diris, kaj volante min al si, proponis al mi laboron en la bilardejo. Mi diris, ke volonte mi volos labori, sed ne fajfante.
Li eble kredis, ke mi ŝercas, ĉar li ekridis kaj diris, ke ion tian li tute ne postulas de mi, sed nur ke mi helpu ĉe la bilardludado; mi nur bezonas ricevi la monon de la ludantoj kaj transdoni al li tiun monon. Volonte mi akceptis kaj servis en tiu domo dum kelkaj tagoj, ĝis kiam okazis io, kio igis min forkuri pro teruro. Iun vesperon, iom malfrue, kiam ĉirkaŭ ĉiuj ludotabloj sin amuzis vizitantoj kaj kviete mi staris ĉe unu el la bilardoj, dum kvin aŭ ses vizitantoj rigardis la ludadon, subite eniris tri viroj. La viro malantaŭ la manĝaĵa tablo ektimis, kiam li vidis la tri enirantojn kaj ne sen kaŭzo, ĉar ili iris al li demandante, ĉu li rekonas ilin!
Kun tremanta voĉo li diris ke jes, sed ke li estas senkulpa.
Nun du el la enirintoj sin turnis al la lundantoj kaj rigardantoj, do ankaŭ al mi, kaj ordonis, montrante po du revolverojn:
— Stariĝu vice antaŭ tiu muro kaj ne movu vin.
Tiuj ĉiuj obeis. Poste unu el la trio diris al la tremanta viro:
