"Eble ne," Alicio respondis iom singarde, "tamen, lernante la muzikon, mi ĉiam devas tempbati."[1]
"Ha, jen la kaŭzo," diris la Ĉapelisto. "Li ja ne ŝatas tiun
batadon. Se vi nur volus esti pli agrabla, li preskaŭ ĉion farus
pri la horloĝoj laŭ viaj preferoj. Ekzemple, ĉe la naŭa matene,
kiam vi devas komenci la lecionojn, vi nur devus murmuri al li vian
deziron, kaj jen la indikiloj tuj montrus la unuan horon kaj vi havus
la tagmanĝon."
"Tio estus agrabla, certege," diris Alicio. Tamen, profundiĝinte en pensojn, ŝi poste aldonis:
"Sed en tiu okazo, mi ja ne estus preta por la manĝo, mi ne estus malsata!"
"En la komenco, eble ne," diris la Ĉapelisto, "sed vi povus teni la horloĝon ĉe la unua, ĝis vi fariĝus malsata."
"Ĉu vi tiel mastrumas ĝin?" Alicio demandis.
La Ĉapelisto malĝoje svingis la kapon. "Tion ne mi," li respondis, "ĉar li kaj mi malpacis en la pasinta Marto, ĵus antaŭ kiam tiu freneziĝis (montrante per sia tekulero al la Martleporo). Ĝi okazis ĉe la granda
- ↑ Jen alia dusencaĵo: Alicio intencis esprimi "laŭtkalkuli la taktojn," sed la Ĉapelisto komprenis aŭ ŝajnigis kompreni "bati Tempon."
