Paĝo:Colas - Adjuvilo, 1910, McCoy.pdf/10

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo estas provlegita

a) Malregulecoj en la akcentado;

Laŭ la ĝenerala regulo la akcento devas fali sur la antaŭlastan silabon de ĉiu vorto. Escepte, la vortoj finiĝantaj en ar, ir, or, kaj al, kaj iuj aliaj, havas la akcenton sur la lasta silabo.

b) Malregulecoj en la formado de la pluralo.

La pluralo estas per e en la artikolo kiam tiu ĉi troviĝas antaŭ adjektivo kies pluralo povas esti indikata nur per artikolo.

Ĝi estas per i en la substantivoj, sed necesas antaŭe malaperigi la o-finaĵon karakterizan.

Por la pluralo de la adjektivoj, estas du reguloj:

1º En la ordinaraj kazoj, la adjektivo restas senvaria.

2º En la adjektivoj uzataj kiel substantivoj estas kazoj en kiuj la pluralo formiĝas per aldono de i al la finaĵo (la bonai), kaj aliaj kazoj en kiuj la pluralo formiĝas kiel ĉe la substantivoj per aldono de i al la radiko.

Ĉe la pronomoj relativaj kaj demonstrativaj asimiliĝintaj al adjektivoj, la pluralo formiĝas per anstataŭigo de la fina i per a (ta, qua, = ti, qui; nia, mia, = nii, mii).

c) Malregulecoj en la uzado de la akuzativo,
kiu ne ekzistas en Ido, diras la idistoj, sed kiun necesas tamen lerni kaj uzi devige en kelkaj kazoj. Tio estas,

1º Ĉe la inversioj. 2º Ĉe la pronomoj relativaj komplementaj. Tamen la adjektivoj, al kiuj la pronomoj relativaj estas asimiliĝintaj, neniam prenas la akuzativon.

d) Malregulecoj en la formado de adjektivoj posesivaj,
kie, kontraŭe al la ĝenerala regulo, laŭ kiu sufiĉas