sama ideo en la sama vorto, kaj oni ne devas enkonduki en la vorton fremdajn ideojn ne entenatajn en la ideo esprimota.
3e Por ebligi aplikon de tiuj du fundamentaj principoj, l’Akademio opinias ke oni devas doni al la finiĝoj -o, -a, -i, -e, ne nur gramatikan rolon, sed ankaŭ difinitan logikan sencon, jene:
Finiĝo -o (substantiva) enhavas la ĝeneralan sencon de ento[1], tiu ento estante ĉu persono, viva estulo (-ul), ĉu ento abstrakta aŭ materia (-aĵ).
Finiĝo -a (adjektiva) enhavas la ĝeneralan ideon de kvalito (-ec), aŭ de rilate al.
Finiĝo -i (verba) enhavas[2] la ĝeneralan ideon de ago aŭ stato (-ad).
Finiĝo -e (adverba) enhavas la ĝeneralan ideon de maniero.
La ĉi supraj difinoj ebligas la starigon de egalaĵoj inter la kvar finiĝoj kaj la kvar ĝeneralaj sufiksoj, jene:
|
-a -ec, | -i -ad. |
4e Por interkompari finiĝojn, sufiksojn kaj vortradikojn, laŭ vidpunkto de la ĝeneralaj ideoj en ili entenataj, estas necese klasi la afiksojn kaj la radikojn laŭ la samaj klasoj ol la finiĝoj. Tio estas facila por la vortradikoj, ĉar en la Universala Vortaro la radikoj jam havas gramatikan karakteron, (substantivan, adjektivan aŭ verban), jene:
1a klaso Substantivaj |
2a klaso Adjektivaj (-ec) |
3a klaso Verbaj (-ad) |
4a klaso Adverboj, Prepozicioj, ktp. | |
Grupo -ul | Grupo -aĵ | |||
abat | abi | -a | abon | adiaŭ |
abel | abomen | acid | aĉet | ajn |
agl | ablativ | afabl | -ad | al |
akar | abrikot | agrabl | adminstr | almenaŭ |
akcipitr | absces | akr | admir | ambaŭ |
akrid | absint | ali | admon | ankaŭ |
alaŭd | acer | alt | ador | ankoraŭ |
alcion | adjektiv | antikv | adult | anstataŭ |
alk | adverb | apart | afekt | antaŭ |
amik | aer | arbitr | ag | apenaŭ |
-an | afer | arogant | agord | apud |
anas | aĝ | atent | akcel | aŭ |
anĝel | agac | avar | akcept | baldaŭ |
angil | -aĵ | avid | akir | bo- |
anser | ajl | bel | akompan | ĉar |
apr | akcent | blank | akuŝ | ĉe |
ktp. | ktp. | ktp. | ktp. | ktp. |