Vero ekdeziris kaj venis al la palaco.
Vestita nur per sia beleco.
Sur la sojlo de la palaco ŝin kun timo haltigis maljunulo.
— Kion vi bezonas tie ĉi, virino, forgesinta vesti eĉ la vizaĝan vualon?
— Mi deziras vidi la gloran kaj potencan sultanon Harun-Al-Raŝid, padiŝahon kaj kalifon, nian grandan suverenon. Alaho sola estu lia suvereno sur la tero!
— En ĉio estu la volo de Alaho! Kiel vi nomas vin? Ĉu Senhonto?
— Mia nomo estas Vero. Mi ne ofendiĝas pro viaj vortoj, militisto. Veron oni ofte rekonas senhonto, same kiel malveron hontemo. Iru kaj raportu pri mi.
En la palaco de la kalifo ĉiuj tre ekscitiĝis pro la sciigo ke venis Vero.
— Ŝia alveno signifas ofte la foriron de multaj aliaj, pripense diris la granda veziro Dĵiaffar.
Kaj ĉiuj veziroj eksentis danĝeron.
— Tamen ŝi ja estas virino! — diris Dĵiaffar — ni havas la kutimon, ke ĉe ni ĉian aferon plenumas tiu, kiu nenion pri ĝi komprenas. Pro tio la virinojn priservas ĉe ni la eŭnukoj.
Kaj li sin turnis al la granda eŭnuko.
Al la gardanto de paco, honoro kaj feliĉo de la padiŝaĥo. Kaj diris al li:
— Plej glora el la eŭnukoj! Tien venis virino tre memfida pri sia beleco. Forigu ŝin. Memoru nur, ke tio okazas en la palaco. Forigu ŝin tiel, kiel postulas la reguloj de la kortego. Faru ĉion bele kaj dignoplene.
La granda eŭnuko venis al la portalo kaj per siaj malvivaj okuloj ekrigardis la senvestan virinon.
— Ĉu vi deziras vidi la kalifon? Sed li ne devas vidi vin en tia aspekto.
