kutimoj, moroj kaj kulturo, kio ankaŭ servas kiel kondiĉo por sklavigo kaj ekspluato. Sed nek la lingvoj, nek la kutimoj, nek la nacia kulturo estas por ni fetiéoj. Kio koncernas la malvolvon de diversaj flankoj de la ,nacia genio“ de diversaj popoloj, do kiomgrade mi scias, en la rusa literaturo tiun ĉi argumenton uzis en batalo kontrait siaj kontratiuloj la ru- saj naciistoj (la slavofiloj: Danilevskij k. a.). Ankaiti tie ĉi la internaciismo neniel rilatas al tiu argumento. Tiu ĉi argumento apartenas al la naciistoj, kontratiuloj de la internaciismo.
Do, la internaciismo signifas: unueco de la laboruloj, detruo kaj falo de la baroj inter la nacioj, forviso de diferencajoj inter la nacioj, proksima ligiteco de la nacioj, ilia plej kompleta kunigo, forigo de Ja homara disigiteco je etaj Statoj, kunfandigo de ĉiuj nacioj en supera unueco.
Ce tia kompreno de internaciismo, kion-oni povus aldoni por la plua plenigo de la ideo? Sola afero, i ekiu Lenin rekte ne parolas, kvankam ée li gi kvazaiti estas supozata—estas problemo de tutmonda lingvo. Kaj se pro la lingva problemo oni volas enkonduki novan vorton ,Sennaciismo“, mi pensas, ke oni ne devas disputi pri tio — estu do la sennaciismo! Sed kion oni devas kontratibatali—estas la supozo de Lanti, ke la sennaciismon aii internaciismon oni povas kunligi kun liaj vidpunktoj pri kolonioj kaj pri nacia sendependigo,
