VIII.
VERBO.
103. Verbo havas preskaŭ ĉiam subjekton esprimitan. Tio estas necesa, ĉar oni ne povas distingi personojn per iliaj finiĝoj.
104. Oni tamen renkontas verbojn sen subjekto esprimita (en senpersonaj propozicioj) kun:
A. verboj montrantaj veteron: neĝas, pluvas, hajlas, fulmas, tondras.
B. diversaj verboj, kiujn oni uzas ordinare kun esprimita subjekto, sed uzas tiel pro nedifiniteco de l' subjekto: okazas, aperas, ŝajnas, k. s.
C. verbo »esti« uzata kun adjektivo-adverbo aŭ pasiva participo-adverbo: necese estas forkuri; honte estas perfidi; estas dirite, ke ...
D. kelkaj interparolaj esprimoj: dankas! plaĉas! anstataŭ: mi dankas,—aŭ: se plaĉas al vi ...
105. Kiam subjekto estas sama por ĉiuj verboj en sama frazo, tiam oni povas esprimi ĝin nur antaŭ la unua verbo.
| E.: | Mi miras, timas, tremas. (Haml. I. 1.) |
| Li alkuris, ekkaptis la infanon kaj tiris ĝin el la danĝero. |
II. Predikato. (6.)
106. Kiam predikato estas substantivo, ĝi akordiĝas nombre kun la subjekto, kiel adjektivoj; ĝi povas ankaŭ ne akordiĝi, se la ideo tion postulas.
