Dobĉinskij. — Nu, tiu oficisto, pri kiu vi afable ricevis sciigeton, — la revizoro.
Urbestro, kun timego. — Kion vi diras, pro Dio! Ĝi ne estas li.
Dobĉinskij. — Li, li! nek monon pagas, nek forveturas. Kiu do li povus esti, se ne tiu? Kaj lia vojaĝa karto estas notita por Saratovo.
Bobĉinskij. — Li, li, mi ĵuras, ke li ... Tia observema: ĉion li ĉirkaŭrigardis. Li ekvidis, ke ni kun Pjotr Ivanoviĉ manĝas salmon, — pli tial, ke Pjotr Ivanoviĉ rilate sian stomakon ... jes, nu, li eĉ en niajn telerojn enrigardis. Min vere teruro trapenetris.
Urbestro. — Dio, kompatu nin, pekulojn! Kie do li tie loĝas?
Dobĉinskij. — En la kvina numero, sub la ŝtuparo.
Bobĉinskij. — En tiu sama numero, en kiu la pasintan someron interbatis sin la traveturintaj oficiroj. Urbestro. — Kaj jam de longe li estas ĉi tie?
Dobĉinskij. — Nu, jam ĉirkaŭ du semajnoj. Li alveturis en la tago de Bazilo Egiptano.
Urbestro. — Du semajnojn! (Flanken.) Prapatroj, favorantoj! Helpu, ĉiuj sanktuloj! En tiuj ĉi du semajnoj estas elvergita la edzino de suboficiro! Al la arestitoj oni ne donis manĝaĵon! En la stratoj estas kvazaŭ drinkejo, malpureco! Honto! malhonoro! (Kaptas sian kapon.)
Artemij Filippoviĉ. — Nu, kiel nun, Anton Antonoviĉ? Veturi en plena parado al la hotelo.
Ammos Fjodoroviĉ. — Ne, ne! Antaŭe sendi la urban konsilestron, la pastraron, la komercistaron; jen eĉ en la libro «Agoj de Johano Masono...».
Urbestro. — Ne, ne; permesu jam al mi mem. Estis malfacilaj okazoj en la vivo, ili tamen finiĝis bone, mi eĉ dankon ricevis. Eble Dio ankaŭ nun helpos. (Turnante sin al Bobĉinskij.) Vi diras, ke li estas juna homo?
