ĤLESTAKOV, OSIP kaj restoracia SERVANTO.
Servanto. — La mastro ordonis demandi, kion vi deziras.
Ĥlestakov. — Bonan lagon, mia kara! Nu kiel, ĉu vi estas sana?
Servanto. — Dank' al Dio.
Ĥlestakov. — Nu, kio, kiel estas ĉe vi en la hotelo, ĉu ĉio bone iras?
Servanto. — Jes, dank' al Dio, ĉio iras bone,
Ĥlestakov. — Estas multe da traveturantoj?
Servanto. — Jes, sufiĉe.
Ĥlestakov. — Aŭdu, mia kara, oni tie ĝis nun ne alportas al mi la tagmanĝon, — mi petas, rapidigu, ke ili iom pli viglu, ĉar vidu, mi tuj post la tagmanĝo devas min okupi per io.
Servanto. — Sed la mastro diris, ke li plu ne donos. Eĉ jes, li hodiaŭ volis iri plendi al la urbestro.
Ĥlestakov. — Nu, kial jam plendi? Juĝu mem, mia kara, kiel do? Mi ja bezonas manĝi. Alie mi povas tute maldikiĝi. Mi tre volas manĝi: mi diras tion ĉi sen ŝerco.
Servanto. — Jes. Li diris: «Mi ne donos al li tagmanĝi, ĝis li pagos al mi por la antaŭa.» Simple tia estis lia respondo.
Ĥlestakov. — Sed vi prudentigu lin, konvinku lin.
Servanto. — Sed kion do diri al li?
Ĥlestakov. — Vi klarigu al li serioze, ke mi bezonas manĝi. La mono estas alia afero... Li pensas, ke se por li, malklerulo, ne estas malfeliĉo, se li unu tagon ne manĝos, tial ankaŭ por aliaj tio sama. Jen interese!
Servanto. — Se vi volas, mi diros.
