Miŝka. — Ha, vidu! ne senkaŭze oni faris ĉe ni tian tumulton.
Osip. — Aŭdu, mia kara: mi vidas, ke vi estas lerta knabo, — pretigu do tie ion por manĝi!
Miŝka. — Por vi, onkleto, ankoraŭ nenio estas preta. Simplan manĝon vi ja ne manĝos, sed jen kiam via sinjoro sidiĝos al la tablo, tiam oni ankaŭ por vi donos tiun saman manĝon.
Osip. — Nu, kaj de simplaj manĝoj kion vi havas?
Miŝka. — Brasikaĵon, kaĉon kaj kukojn.
Osip. — Donu ilin, la brasikaĵon, kaĉon kaj kukojn! Ne malhelpas, ni ĉion manĝos. Nu, ni portu la valizon! Diru, ĉu tie alia eliro ekzistas?
Miŝka. — Ekzistas. (Ambaŭ portas la valizon en la flankan ĉambron.)
Policanoj malfermas la ambaŭ duonojn de la pordo.
Eniras ĤLESTAKOV; post li la URBESTRO, poste la KURATORO DE KADUKULEJOJ, INSPEKTORO DE LERNEJOJ, DOBĈINSKIJ, kaj BOBĈINSKIJ, kun plastro sur la nazo. La urbestro montras al la policanoj papereton sur la planko; ili kuras kaj levas ĝin, rapideme puŝante unu alian.
Ĥlestakov. — Bonaj institucioj. Al mi plaĉas, ke ĉe vi oni montras al la traveturantoj ĉion en la urbo. En aliaj urboj oni nenion al mi montris.
Urbestro. — En aliaj urboj, mi kuraĝas raporti al vi, la urbestroj kaj oficistoj zorgas pli pri sia propra utilo, por tiel diri; kaj ĉi tie, ni povas diri, ne ekzistas alia celado krom tio, ke per bonordo kaj zorgemeco ni meritu la atenton de la supra estraro.
Ĥlestakov. — La matenmanĝo estis tre bona; mi manĝis satege. Ĉu ĉiutage vi havas tian matenmanĝon?
Urbestro. — Intence por tia agrabla gasto.
Ĥlestakov. — Mi amas bone manĝi. Oni ja por tio vivas, ke oni
