Marja Antonovna. — Ha, panjo, por vi pajlokolora ne estas alkonvena!
Anna Andrejevna. — Por mi pajlokolora ne estas alkonvena?
Marja Antonovna. — Ne estas; mi vetas, kion vi volas, ke ne estas: por tio estas necese, ke la okuloj estu tute mallumaj.
Anna Andrejevna. — Jen bone! kaj ĉu miaj okuloj ne estas mallumaj? plej mallumaj ili estas. Kian sensencaĵon ŝi parolas! Kiel do ili estas ne mallumaj, se mi sortodivenas por mi ĉiam per trefa damo?
Marja Antonovna. — Ha, panjo, vi estas pli ĝuste kera damo.
Anna Andrejevna. — Absurdo, plena absurdo! Mi neniam estis kera damo. (Rapide foriras kune kun Marja Antonovna kaj parolas post la scenejo.) Kion ŝi subite imagas! kera damo! Dio scias, kio! (Post ilia foriro malfermiĝas la pordo kaj Miŝka enĵetas tra ĝi balaaĵon. El alia pordo eniras Osip kun valizo sur la kapo.)
MIŜKA kaj OSIP.
Osip. — Kion mi devas porti?
Miŝka. — Ĉi tien, onkleto, ĉi tien.
Atendu, lasu min antaŭe iom ripozi. Ho ve, malfacila vivo! Kiam la ventro estas malplena, tiam ĉia portaĵo ŝajnas peza.
Miŝka. — Kio, onkleto, diru: ĉu la generalo baldaŭ venos?
Osip. — Kia generalo?
Miŝka. — Nu, via sinjoro.
Osip. — La sinjoro? sed kia generalo li estas?
Miŝka. — Ĉu ne generalo?
Osip. — Generalo, sed de la alia flanko.
Miŝka. — Kio do? ĉu ĝi estas pli aŭ malpli ol efektiva generalo?
Osip. — Pli.
