ANNA ANDREJEVNA kaj MARJA ANTONOVNA.
Anna Andrejevna. — Ha, kiel agrabla!
Marja Antonovna. — Ha, kia ĉarmulo!
Anna Andrejevna. — Sed kia delikata sintenado! Oni tuj povas vidi, ke li estas ĉefurba peco; la manieroj kaj ĉio estas tiaj ... Ha, kiel bone! Mi terure amas tiajn junajn homojn! Mi estis tute ravita. Tamen mi tre plaĉis al li: mi rimarkis — li ĉiam ĵetadis rigardon sur min.
Marja Antonovna. — Ha, panjo, min li rigardadis!
Anna Andrejevna. — Mi petas vin, iru for kun via absurdaĵo! ĝi tie ĉi estas tute ne ĝustaloka.
Marja Antonovna. — Ne, panjo, kredu al mi.
Anna Andrejevna. — Nu, jen! Dio ŝin gardu, ke ŝi ne restu iam sen disputado! Ŝi ne povas, absolute ne povas! Kiel venus al li en la kapon rigardi vin? Kaj por kio li vin rigardus?
Marja Antonovna. — Kredu al mi, panjo, li ĉiam rigardadis. Kaj kiam li komencis paroli pri literaturo, li min ekrigardis, kaj poste, kiam li rakontis, kiel li ludas kartojn kun la ambasadoroj, li ankaŭ tiam min ekrigardis.
Anna Andrejevna. — Nu, povas esti, ke ian unu fojon, kaj eĉ tion nur simple, nur por ne ofendi vin. «Ha, — li diris al si, — mi faros al ŝi la plezuron, mi ankaŭ al ŝi ĵetos unu rigardon!»
La SAMAJ kaj la URBESTRO.
Urbestro, eniras tre mallaŭte per la pintoj de la piedoj. — Ŝŝ ... ŝŝ ...
Anna Andrejevna. — Kio estas?
Urbestro. — Mi jam eĉ bedaŭras, ke mi lin drinkigis. Nu, kio
