Anna Andrejevna. — Aŭskultu, Osip, kaj kian uniformon via sinjoro tie portas? ...
Urbestro. — Ĉesu do, mi petas, vi, klakistinoj! Tie ĉi estas afero grava: afero pri homa vivo ... (Al Osip.) Nu, mia amiko, efektive vi tre plaĉas al mi. En la vojo ne malhelpas, se oni trinkas superfluan glason da teo — estas nun iom malvarme, — prenu do kelke da rubloj por teo.
Osip, prenante la monon. — Mi humile vin dankas, sinjoro! Dio donu al vi plenan sanecon! vi helpis malriĉan homon.
Urbestro. — Bone, bone, mi mem ankaŭ ĝojas. Kaj kiel, mia amiko ...
Anna Andrejevna. — Aŭskultu, Osip, kiaj okuloj plej multe plaĉas al via sinjoro?
Marja Antonovna. — Osip, mia karulo! kian malgrandan nazeton via sinjoro havas!
Urbestro. — Sed haltu, lasu min! ... (Al Osip.) Kaj kiel, mia amiko, diru, mi vin petas: kion via sinjoro pli atentas, t.e., kio al li pli plaĉas en vojaĝo?
Osip. — Li amas, laŭ la cirkonstancoj, kiel venas la okazoj. Plej multe li amas, ke oni lin bone akceptu, ke la regalado estu bona.
Urbestro. — Bona?
Osip. — Jes, bona. Jen ekzemple eĉ pri mi, kvankam mi estas simple lia servanto, li tamen ankaŭ rigardas, ke ankaŭ al mi estu bone. Per Dio! Ofte, kiam ni ie gastas, li demandas min: «kiel, Osip, ĉu oni vin bone regalis?» — «Malbone, via moŝto!» — «Eh,— li diras, — tio ĉi, Osip, estas malbona mastro. Vi, — li diras, — memorigu min, kiam mi venos hejmen.» — «Ha, — mi diras al mi. (Svingas la manon.) — Dio lin pardonu! mi estas homo simpla.»
Urbestro. — Bone, bone, prave vi parolas. Antaŭe mi donis al vi por teo, nun prenu ankoraŭ, krom tio, por krakenoj.
Osip. — Por kio vi estas tiel favora al mi? (Kaŝas la monon.) Almenaŭ mi jam trinkos pro via sano.
