La SAMAJ kaj OSIP. Ĉiuj kuras al li renkonte, farante signojn per la fingroj.
Anna Andrejevna. — Venu ĉi tien, mia kara!
Urbestro. — Ŝŝ! ... kio? kio? dormas?
Osip. — Ankoraŭ ne, li iom sin eltiras.
Anna Andrejevna. — Aŭskultu, kiel oni vin nomas?
Osip. — Osip, sinjorino.
Urbestro, al la edzino kaj filino. — Sufiĉe, sufiĉe! (Al Osip.) Nu, kiel, mia amiko, ĉu oni donis al vi bone manĝi?
Osip. — Oni donis manĝi, mi dankas humile; bone manĝi.
Anna Andrejevna. — Nu, kiel, diru al mi: al via sinjoro. mi pensas, veturas tro multe da grafoj kaj princoj?
Osip, al si mem — Kion diri? Se oni nun donis al mi bone manĝi, sekve poste oni ankoraŭ pli bone donos. (Laŭte.) Jes, venas ankaŭ grafoj.
Marja Antonovna. — Karulo mia, Osip, kia belulo estas via sinjoro!
Anna Andrejevna. — Kaj kiel, diru, Osip, mi vin petas, kiel li ...
Urbestro. — Sed ĉesu do, mi petas! Per tiaj senenhavaj paroloj vi nur malhelpas min. Nu, kiel, mia amiko?
Anna Andrejevna. — Kaj kian rangon havas via sinjoro?
Osip. — Rangon, — kompreneble kian.
Urbestro. — Ha. mia Dio. vi ne ĉesas kun viaj malsaĝaj demandoj! vi ne lasas eĉ unu vorton paroli pri afero pli grava. Nu kiel, mia amiko, kia estas via sinjoro? severa? amas insulti aŭ ne?
Osip. — Jes, li amas ordon. Li ne indulgas, se io estas ne en ordo.
Urbestro. — Kaj al mi tre plaĉas via vizaĝo. Amiko, vi certe estas bona homo. Nu, kiel ...
