Ĥlestakov. — Bone: prunte — mi nenion diros, mi prenos.
Komercistoj, transdonas al li sur arĝenta pleto la monon. — Nu, faru al ni la komplezon, prenu jam ankaŭ la pleteton.
Ĥlestakov. — Bone, mi povas preni ankaŭ la pleton.
Komercistoj, salutante. — Nu, volu preni jam kune ankaŭ iom da sukero.
Ĥlestakov. — Ho, ne, subaĉetojn mi prenas neniajn...
Osip. — Via moŝto! kial vi ne prenas? Prenu! En la vojo ĉio taŭgos. Donu la konusojn kaj la korbeton. Donu ĉion, ĉio estos utila. Kio tie estas? ŝnureto? Donu ankaŭ la ŝnureton, — en la vojo ankaŭ ŝnureto estos utila; se la veturileto ie rompiĝos aŭ io simila, oni povos ligi.
Komercistoj. — Faru do jam tian favoron, via grafa moŝto! Se jam vi, por tiel diri, ne helpos en nia peto, tiam ni jam ne scias, kion fari; restos al ni nur pendigi nin.
Ĥlestakov. — Nepre, nepre! Mi penos. (La komercistoj foriras.)
Voĉo de virino. — Ne, vi ne havas la rajton ne allasi min! Mi plendos kontraŭ vi al li mem. Vi ne puŝu tiel dolore!
Ĥlestakov. — Kiu tie estas? (Aliras al la fenestro.) Kion vi deziras, mia virino?
Voĉoj de du virinoj. — Vian favoron mi petas, patro mia. Ordonu aŭskulti min, reganto mia.
Ĥlestakov, tra la fenestro. — Enlasu ŝin.
ĤLESTAKOV, SERURISTEDZINO kaj SUBOFICIREDZINO
Seruristedzino, salutante ĝis la planko. — Favoron mi petas...
Suboficiredzino. — Favoron mi petas...
Ĥlestakov. — Sed kiaj virinoj vi estas?
Suboficiredzino. — Suboficira edzino Ivanova.
