Seruristedzino. — Seruristedzino, ĉi tiea urbanino, Fevronja Petrova Poŝljopkina, mia patro...
Ĥlestakov. — Haltu, antaŭe unu parolu. Kion vi bezonas?
Seruristedzino. — Favoron vian mi petas, kontraŭ la urbestro mi alportas mian plej humilan peton! Dio donu al li ĉian eblan malbonon! Nek liaj infanoj, nek li, fripono, nek liaj onkloj, nek liaj onklinoj havu en io ian profiton!
Ĥlestakov. — Kio estas?
Seruristedzino. — Li ja ordonis preni mian edzon en la soldataron, kvankam tute ne estis nia vico, — tia fripono! eĉ laŭ la leĝo ne estas permesite: li estas ja edzigita.
Ĥlestakov. — Kiel do li povis tion ĉi fari?
Seruristedzino. — Li faris, fripono, li faris, — Dio lin batu en tiu mondo kaj en ĉi tiu! ke li, se li havas onklinon, ankaŭ al la onklino venu ĉia malbono, kaj se lia patro vivas, ankaŭ la patro, kanajlo, mortu kiel hundo aŭ sufokiĝu por ĉiam, fripono malbenita! Oni devis preni la filon de la tajloro, li ja estis ankaŭ drinkemulo, sed la gepatroj donis riĉan donacon, tiam li alkroĉiĝis al la filo de la komercistino Pantelejeva, sed Pantelejeva ankaŭ sendis al lia edzino tri pecojn da tolo, — tiam li turnis sin al mi. «Por kio, — li diras, — vi bezonas edzon? li jam ne taŭgas por vi.» Sed tion mi scias, ĉu li taŭgas aŭ ne taŭgas; ĝi estas mia afero, fripono malbenita! «Li estas, — li diras, — ŝtelisto; kvankam li nun ne ŝtelis, sed tute egale, — li diras, — li poste ŝtelos, oni lin ankaŭ sen tio en la venonta jaro prenos en la soldataron.» Sed mi, kiel mi povas esti sen edzo, fripono malbenita! Mi estas malforta homo, vi malnoblulo tiela! Via tuta parencaro neniam vidu la lumon de Dio! kaj se vi havas bopatrinon, tiam ankaŭ la bopatrino...
Ĥlestakov. — Bone, bone. Nu, kaj vi? (Elkondukas la maljunulinon.)
Seruristedzino, forirante. — Ne forgesu, nia patro! Estu favora!
Suboficiredzino. — Kontraŭ la urbestro mi venis, patro mia...
