Ĥlestakov. — Nu, kio, pri kio? Diru en mallongaj vortoj.
Suboficiredzino. — Li vergis min, patro mia!
Ĥlestakov. — Kiel?
Suboficiredzino. — Per eraro, mia patro! Niaj virinoj en la bazaro interbatiĝis, sed la polico venis tro malfrue, tiam ĝi kaptis min, kaj ĝi tiel min regalis per vergoj, ke mi du tagojn ne povis sidi.
Ĥlestakov. — Kion do oni povas nun fari?
Suboficiredzino. — Fari oni kompreneble nenion povas. Sed por la eraro ordonu, ke li pagu punmonon. Forĵeti mem mian feliĉon mi ja ne bezonas, kaj mono estas nun por mi tre utila.
Ĥlestakov. — Bone, bone! Iru, iru! Mi faros disponon. (Tra la fenestro enŝoviĝas manoj kun petoskriboj.) Nu, kiu tie estas ankoraŭ? (Aliras al la fenestro.) Mi ne volas, mi ne volas! Ne estas bezone, ne bezone! (Forirante.) Ili jam tro tedis min, diablo ilin prenu! Ne enlasu, Osip!
Osip, krias tra la fenestro. — For, for! Nun ne estas tempo, venu morgaŭ! (La pordo malfermiĝas kaj el tie elstariĝas ia figuro en frisa supervesto, kun nerazita barbo, ŝveliĝinta lipo kaj ĉirkaŭligita vango; post ĝi en la perspektivo montriĝas kelkaj aliaj.)
Osip. — For, for! Kien vi vin ŝovas? (Li apogas sin kontraŭ la unua per la manoj al lia ventro kaj elpuŝigas sin kune kun li en la vestiblon, puŝferminte post si la pordon.)
ĤLESTAKOV kaj MARJA ANTONOVNA.
Marja Antonovna. — Ha!
Ĥlestakov. — Kial vi tiel ektimis, sinjorino?
Marja Antonovna. — Ne, mi ne ektimis.
Ĥlestakov, pozante. — Mi petas vin, sinjorino, al mi estas tre agrable, ke vi prenis min por tia homo, kiu ... Ĉu mi povas kuraĝi demandi vin, kien vi intencis iri?
