Marja Antonovna. — Certe, mi nenien iris.
Ĥlestakov. — Kial do ekzemple vi nenien iris?
Marja Antonovna. — Mi pensis, eble ĉi tie estas la patrino...
Ĥlestakov. — Ne, mi volus scii, kial vi nenien iris? Marja Antonovna. — Mi malhelpis vin. Vi estis okupata de gravaj aferoj.
Ĥlestakov, pozante. — Sed viaj okuloj estas pli bonaj ol gravaj aferoj ... Vi neniel povas malhelpi min, en nenia maniero; kontraŭe, vi povas fari plezuron.
Marja Antonovna. — Vi parolas en maniero ĉefurba.
Ĥlestakov. — Por tia bela persono, kiel vi, ĉu mi povas kuraĝi esti tiel feliĉa kaj proponi al vi seĝon? Sed ne, al vi decas ne seĝo, sed trono.
Marja Antonovna. — Efektive, mi ne scias ... mi tiel bezonis iri. (Sidiĝas.)
Ĥlestakov. — Kian belan tuketon vi havas!
Marja Antonovna. — Vi estas mokisto, vi deziras nur moki provincanojn.
Ĥlestakov. — Kiel mi dezirus, sinjorino, esti via tuketo, por ĉirkaŭpreni vian lilian koleton.
Marja Antonovna. — Mi tute ne komprenas, pri kio vi parolas: ia tuketo ... Kia stranga vetero estas hodiaŭ.
Ĥlestakov. — Sed viaj lipetoj, sinjorino, estas pli bonaj ol ĉiu vetero.
Marja Antonovna. — Vi ĉiam parolas ion tian ... Mi petus vin, ke vi pli bone skribu al mi pro memoro iajn versojn en la albumon. Vi kredeble scias multe da ili.
Ĥlestakov. — Por vi, sinjorino, ĉion, kion vi volas. Postulu, kiajn versojn vi deziras?
Marja Antonovna. — Iajn tiajn bonajn, novajn.
Ĥlestakov. — Nu, kia gravaĵo estas versoj! Mi scias multe da ili.
Marja Antonovna. — Nu, diru do, kiajn do vi skribos al mi?
