Ĥlestakov. — Sed por kio diri? Mi ja sen tio ilin scias.
Marja Antonovna. — Mi ilin tre amas...
Ĥlestakov. — Sed mi havas multe da ili kaj plej diversajn. Nu, ekzemple, mi skribos al vi jenon: «Vi, homo multe suferanta, ne plendu vane kontraŭ Dio! ...» aŭ, ankaŭ aliajn ... nun mi ne povas ilin rememori; cetere, ĉio estas ne grava. Pli bone mi anstataŭ tio prezentos al vi mian amon, kiu de via rigardo ... (Li alŝovas la seĝon.)
Marja Antonovna. — Amo! Mi ne komprenas amon ... Mi neniam eĉ sciis, kio ... amo ... (Deŝovas la seĝon.)
Ĥlestakov. — Kial do vi deŝovas vian seĝon? Al ni estos pli bone sidi proksime unu de la alia.
Marja Antonovna, deŝovante sin. — Kial do proksime? Egale estos se malproksime.
Ĥlestakov, alŝovante sin. — Kial do malproksime? Egale estos se proksime.
Marja Antonovna, deŝovante sin. — Sed por kio do?
Ĥlestakov, alŝovante sin. — Sed ĝi ja nur ŝajnas al vi, ke estas proksime; vi imagu al vi, ke estas malproksime. Kiel mi estus feliĉa, sinjorino, se mi povus premi vin en miaj brakoj.
Marja Antonovna, rigardas al la fenestro. — Kio ĝi tie estas, kvazaŭ preterflugis? Pigo aŭ ia alia birdo?
Ĥlestakov, kisas ŝin sur la ŝultro kaj rigardas al la fenestro. — Ĝi estas pigo.
Marja Antonovna, leviĝas kun indigno. — Ne, tio ĉi estas jam tro ... Tia aroganteco! ...
Ĥlestakov, retenante ŝin. — Pardonu, sinjorino, mi faris tion ĉi de amo, efektive de amo.
Marja Antonovna. — Vi rigardas min kiel tian provincaninon ... (Penegas foriri.)
Ĥlestakov, plue retenante ŝin. — De amo, kredu al mi, ke de amo. Mi nur simple ŝercis: Marja Antonovna, ne koleru! Mi estas preta
