sur la genuoj peti pardonon de vi. (Metas sin genue.) Pardonu do, pardonu! Vi vidas, mi estas genue!
La SAMAJ kaj ANNA ANDREJEVNA.
Anna Andrejevna, ekvidinte Ĥlestakovon genue. — Ha kia pasaĵo!
Ĥlestakov, leviĝante. — Ha, diablo prenu!
Anna Andrejevna, al la filino. — Kion tio ĉi signifas, sinjorino? Kiaj agoj tio ĉi estas?
Marja Antonovna. — Mi, patrineto...
Anna Andrejevna. — Iru for de ĉi tie! Vi aŭdas? for, for! Ne kuraĝu eĉ montri vin al miaj okuloj. (Marja Antonovna foriras kun larmoj.) Pardonu, mi konfesas, mi estas tiel mirigita...
Ĥlestakov, al si mem. — Kaj ŝi ankaŭ estas tre apetita, tute ne malbela. (Metas sin genue.) Sinjorino, vi vidas, mi brulas de amo.
Anna Andrejevna. — Kiel, vi estas genue? Ha, leviĝu, leviĝu! Tie ĉi la planko estas tute ne pura.
Ĥlestakov. — Ne, genue, nepre genue, mi volas scii, kion la sorto donas al mi, vivon aŭ morton.
Anna Andrejevna. — Sed, permesu, mi ne komprenas ankoraŭ plene la signifon de la vortoj. Se mi ne eraras, vi faras deklaracion pri mia filino?
Ĥlestakov. — Ne, mi amas vin mem. Mia vivo estas sur hareto. Se vi ne kronos mian konstantan amon, tiam mi ne valoros la teran ekzistadon. Kun flamo en la brusto mi petas vian manon.
Anna Andrejevna. — Sed permesu rimarkigi: mi estas en certa grado ... mi estas edzinigita.
Ĥlestakov. — Tio ĉi nenion faras? Por la amo ne ekzistas diferenco; eĉ Karamzin diris: «La leĝoj kondamnas.» Ni foriros sub la ombron de riveretoj ... Vian manon, vian manon mi petas.
