[ Tiu ĉi poemo estas poezia konfeso, rekreanta realaĵon, de l' poeto travivitan, sed refanditan en perlon de poezio. — En Ĝenevo la poeto ekkonis la polan familion de gesinjoroj Wodzinski, en kies societo li faris ekskursojn, dum kiuj, meze de ĉarmaj svisaj naturbildoj inter li kaj fraŭlino Marja Wodzinska komenciĝis ama idilio, interrompita kiam gesinjoroj W. kun sia filino subite forlasis Svisujon. — En la poemo la potenca fantazio de l' poet prezentas en belegaj bildoj kaj agordiĝoj unue, kion li vidis, revis kaj sentis per sia imageco dum tiuj feliĉegaj tagoj (II — XVII), kaj kiel "Post ŝia forflugo, post sonĝo la ora" (XVII — XXI) funebre plendis lia dolorŝirata animo pro la perdo de la amatino, kiun la poeto imagas al si kvazaŭ mortintan. ]
Odkąd zniknęła jak sen jaki złoty,
Usycham z żalu, omdlewam z tęsknoty.
I.
Post ŝia forflugo, post sonĝo la ora,
Mi svenas sopire, sekiĝas dolora.
Ne scias mi, kial anim' al ĉieloj
ne flugas el cindroj post ŝi, al anĝeloj?
Pro kio ne flugas al mondo alia,
Al ŝi, la savita, amata la mia?
