Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Havis ŝi sur frunto stelon,
Sub piedoj rikoltilon
De lun', kaj anĝel'-vizaĝon,
En okuloj lazurbrilon.
Tuj rigardo ŝia vekis
Mian amon en la koro,
Kaj al ŝi nun supren-celi
Mi komencis kun fervoro.
Do mi tuj, ĉe l' glata muro,
Per plektaĵ' de konuolvuloj
Super senfundaĵ' ekpendis,
Ŝin serĉante per okuloj.
Kaj mi grimpis ĉiam supren,
Jam proksime ŝin admiris,
Kaj al rava reĝidino
Ambaŭ manojn mi eltiris.
Tuj mi kaptos ŝin en brakojn ...
Ve! hederoj sin disŝiras —
Kaj mi falis en abismon,
Kaj pereas kaj sopiras! ...