Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
La koro poste krevas, kaj malĝoje
La flor' de l' amo pereante plendas.
Por mond-okuloj restas ĝi senvunda;
Sed ĉiam kreskas, kun mallaŭta plor',
Vundeto delikata kaj profunda,
Ne tuŝu ĝin — rompita estas kor'!
22.
AŬTUNA KANTO.
(El Paul Verlaine.)
Les sanglots longs
Des violons
De l’automne.
Des violons
De l’automne.
◡—◡ | —◡
—◡ | ◡—(◡)
—◡ | ◡—(◡)
Dum ĝeme-sona,
La violona
aŭtuna spir',
Premiĝas koro
De monotona
Sopir'.
