A. Mi egale bedaŭras, ke via vizito estis tiel mallonga.
B. Se vi permesas, mi min rekompencos por tio alian fojon.
A. Vi faros grandan plezuron al mia patro; li amas multe vian societon.
B. Se mi ne timus esti maloportuna al li.
A. Mia patro estos tre kontenta vin vidi.
B. Havu la bonecon rememorigi min al li.
A. Mi certe ĝin faros.
B. Al plezura revido.
— Mi rekomendas min al via memoro.
A. Via servantino. (Sola). La gesinjoroj N. povus elekti alian momenton.
—...Kiom da vizitoj enuigaj oni devas elportadi ĉiutage.
La vetero.
A. Kia vetero?
B. Hodiaŭ estas bela vetero.
— Fariĝas bela vetero, ni havos belegan tagon.
A. Tiom pli bone, ĉar hieraŭ la vetero estis nekonstanta kaj ŝanĝa.
B. Mi ĝin bone sentis: ĉar kaptis min pluvego neesperita kaj mi estis banita ĝis la ostoj.
A. Tial vi havis nek ombrelon nek palton?
B. La ĉielo estis tiel bela, ke elirante mi nenion kunprenis.
A. Jes, sed la aero estis peza, la varmego premanta, kaj sur la ĉielo montris sin la nubetoj kuprokoloraj, la antaŭuloj de l' uragano.
B. Mi kredis, ke ili disiros.
A. Vi faris la kalkulon sen la mastro.
B. Jes, efektive, ĉar subite sin levis vento, la ĉielo sin kovris per nubegoj, kaj pluvo batanta miksita kun hajlo komencis fluegi sur min.
A. Bedaŭrinda amiko! kaj kie vi estis en tiu-ĉi momento?
B. Duonon de mejlo de la urbo en kampo malkovrita.
A. Ĉu vi ne povis kaŝi vin ie?
B. Nenie. Estis kelkaj nuksujoj en la kampo, sed vi scias, kiel estas danĝere kaŝi sin sub arbo dum la uragano.
A. Tial vi ricevis tutan la pluvegon.
B. Nature. Aldonu al tio-ĉi la fulmojn, la tondrojn senĉese batantajn, kaj la venton kiu forportis al mi la ĉapelon.
