A. La malfeliĉo neniam venas sola.
B. Mi kuris post ĝi kaj havis la feliĉon haltigi ĝin metante la piedon super ĝin.
A. Bonega rimedo por doni formon originalan al sia ĉapelo.
B. Vi ridas, sed mi jam ne ridis. Mi estis prilaborita kiel ŝtelisto: miaj ŝuoj jam sin ne tenis sur la piedoj, la blanka pantalono estis malpurigita ĝis la genuoj, la haroj pendis al mi kiel kandeloj kaj el la ĉapelo gutegis la akvo.
A. Vi devis bele elrigardi.
B. Ne estas ankoraŭ ĉio.
A. Alia malfeliĉo?
B. Estis necesa iri la domon.
A. Prave.
B. Ne estis eble al mi trovi veturilon.
A. Mi komprenas.
B. Subite la uragano ĉesas kiel per forto magia.
A. Ha, fine!
B. La nuboj disiras, la suno sin remontras, la akvoj forfluas aŭ elvaporiĝas.
A. Jen vi estas savita!
B. Vi kredas? ne trompu vin! Apenaŭ ĉesis la uragano, kiam amaso da promenantoj elvenis el la urbo kaj komencis disiradi sur la kampoj.
A. Nenio pli agrabla ol promenado post uragano.
B. Jes, sed nenio pli malagrabla ol esti vidata de siaj amikoj kaj konatoj en estado en kiu mi min trovis.
A. Sed mi ripetas, kial vi ne prenis ombrelon?
B. Ĉar mi ne volas havi la elrigardon de vilaĝa lernejestro.
A. Vi prenos almenaŭ malpezan palton de somero sur la brakon, se ni eliros nun?
B. Ne, estas tro neoportune.
A. En la fino amiko mia, vi estas nekorektebla.
A. Ĉu estas malvarme hodiaŭ?
B. Ni havas dekkvin gradojn sub la nulo.
A. Ĉu glaciiĝis la rivero?
B. Ĝi estas kovrita de glitistoj.
A. Estas nebule?
B. Ne, la frosto estas forta, sed klara la ĉielo.
