Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Rigardante el truetoj
Kun la etaj ruzaj kapoj. —
Mem mi ilin vidis nokte
En lunbrilo, — kaj mi timis,
Timis nian estontecon,
Pro havemo de l’ etuloj:
Ho, se ankaŭ niaj nepoj
Dronus en la marĉielo!“
Ĉapitro XIII
En kaldrono ĉirkaŭmonta
Kuŝas lago tre profunda.
Pala lum’ melankolia
De la steloj. Nokt’ kvieta.
Nokt’ kvieta. Remobatoj.
Kiel plaŭda misteraĵo
Naĝas pramo. Anstataŭis
La nevinoj la pramiston,
Remas vigle. En malhelo
Brakoj nudaj, fortaj, rondaj
Brilas en la stela lumo, —
Kaj iliaj bluokuloj.
Sidas apud mi Laskaro,
Pala, muta kiel ĉiam.
Kaj mi tremas pro la penso:
Ĉu li mortis efektive?
