Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Strange! Grizaj nuboj pendas
Supre kiel similuloj:
Ili estas reprodukto
De la monstraj ŝtonfiguroj.
Malproksime la torento
Muĝas kun la vent’ konkure;
Jen bruado senkompata
Kaj kruela kiel fato.
Ho, terura izoleco!
Nigra monedaro sidas
Sur kadukaj piniarboj,
Movetante la flugilojn.
Paŝas apud mi Laskaro,
Pala, muta, — kaj mi mem
Estas kvazaŭ frenezulo,
De la Mort’ akompanata.
Region’ dezerta, aĉa.
Ĉu malbeno sur ĝi pezas?
Ĉu jen sango ĉe l’ radikoj
De la arbo kripliĝinta?
Ĝi ombrumas kabaneton,
Kiu kvazaŭ honte dronis
Je l’ duono en la tero, —
Kun mizera pajltegmento.
La loĝantoj de l’ dometo, —
La Kagotoj — estas resto
De plorinda gent’ mortanta,
Vegetanta en mizero.
