Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ĝin ĝisfine mi ne sonĝis, —
Ĉar surpaŝis miajn kalojn
Surpiedajn urs’ pezega,
Ke kun krio mi vekiĝis.
Ĉapitro XXII
Phöobus en la sunfiakro
Vipis siajn flamĉevalojn
Kaj duone jam plenumis
La ĉielan veturadon;
Dume kuŝis mi dormante,
Kaj pri ursoj kaj fantomoj,
Interplektiĝantaj strange,
Sonĝis kvazaŭ arabeskojn.
Je tagmezo mi vekiĝis,
Kaj min trovis tute sola; —
La mastrino kaj Laskaro
Iris ĉasi frumatene.
Enkabane ili lasis
Nur la mopson. Ĉe la fajro
Antaŭ la kaldron’ li staris
Kun kulero en la mano.
Bone estis li dresita,
Se la supo superbolus,
Per rapidaj, kirlaj movoj
Senŝaŭmigi la buljonon.
