Paĝo:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf/71

Jen unutempe leviĝis ĝemado kaj krio de venko 450
De mortigantoj kaj de mortigatoj, kaj l' tero sangiĝis.
Kiel riveroj, nutritaj per neĝoj, de montoj fluinte,
Akvojn bruantajn en valon de intermiksiĝo enĵetas,
El grandaj fontoj venante en mezon de kavo ĉizita;
Kaj malproksime en montoj aŭdas la bruon paŝtisto: 455
Tiel fariĝis teruro kaj krioj de l' kunpuŝiĝintoj.
  Nun Antiloĥo l' unua mortigis Trojan-militiston;
Li Eĥopolon la Talizidon en vicoj antaŭaj,
Frapis en kaskosupraĵon, kovritan de haroj ĉevalaj,
Kaj lian frunton trapikis; kaj en la oston eniĝis 460
La kupra pinto; kaj liajn okulojn ĉirkaŭis mallumo;
En la batalo terura, simile al turo, li falis.
Per la piedoj ekkaptis lin Elefonoro la reĝo
Ĥalkodonido, la ĉefo de la grandanimaj Abantoj,
Tiris lin for de la sagoj kun brula deziro plej tuje 465
Preni l' armaĵojn, sed lia penado mallonge nur daŭris,
Ĉar dum tirado de l' korpo ekvidis l' hero' Agenoro,
Ke de l' klininto la flanko montriĝis ekstere de l' ŝildo,
Ŝovis en ĝin ponardegon la kupran, kaj vivon forigis.
Tiel forlasis lin vivo, kaj super li bruis batalo 470
Inter la viroj Aĥajaj kaj Trojaj; simile al lupoj
Viro ĵetiĝis sur viron, kaj homo homon mortigis.
  Telamonido Ajakso mortigis l' Antemionidon
Simoision la junan, florantan: lin lia patrino
Iam, irante de l' Ido, sur bord' Simoisa eknaskis, 475
Kiam, por vidi la ŝafojn, ŝi sekvis al siaj gepatroj;
Tial ŝi Simoisio lin nomis. Sed al la gepatroj
Karaj li ne rekompencis l' edukon, nelonge li vivis,
Ĉar lin mortigis Ajakso kuraĝa per ponardego;
Li tuj komence ektrafis en bruston al li, apud mamo 480
Dekstra, kaj la ponardego la kupra tra ŝultro kontraŭa
Iris. Kaj falis li teren en polvon, simila al poplo,
Kiu ja ankaŭ en valo de marĉo grandega elkreskis,
Glata sur trunko kaj nur sur supraĵo la branĉojn levante;
Ĝin nun kaleŝkonstruisto fortranĉis per fero brilanta, 485
Por el ĝi radoĉirkaŭon kurbigi por bela kaleŝo;