kion oni ne devas scii, trafis Emigdion, mi ne scias kie, kaj starigis lin antaŭ mi iun dimanĉon matene, antaŭigante lin kiam ili eniris en mia ĉambro por diri al mi: «Knabo!, mi mortigos vin pro ĝojo: mi alportas por vi la plej beletan aĵon».
Mi kuris ĉirkaŭbraki Emigdion, kiu staranta ĉe la pordo, havis la plej raran figuron kiun oni povus imagi. Estas sensenĉaĵo klopodi priskribi lin.
Mia samvilaĝano venis portanta la feltĉapelon, de koloro de kafo kun lakto, donaco de lia Don Ignacio, lia patro, en la sanktaj semajnoj de siaj junecjaroj. Estu ke ĝi estus al li mallarĝa, estu ke ŝajnus al li surhavi ĝin tiel, tiu aĉaĵo formis kun la malantaŭa parto de la larga kaj renigra kolo de nia amiko, angulon de naŭdek gradoj, Tiu maldikeco, tiuj enralecidas*** kaj glataj vangharoj haciendo juego kun la hararo plej nekonsolebla en sia forlaso kiun oni iam vidis; tiu flava vizaĝo, descaspando la sunbruloj de la vojo; la kolumo de la ĉemizo droninta sensespere sub la refaldoj de blanka veŝto kies pintoj malamis unu la alian; la brakoj aprisionados*** en la manikoj de blua kazako; la kalzono de cambrun kun larĝaj trabillas de cordoban****, kaj la botetoj el cirigita*** venadhaŭto** estis aferoj pli ol sufiĉaj por ekscitegi la entuzismon d Carlos.
Portis por mi Emigdio paron de orejonas espronoj enla mano kaj grandan*** menditaĵon por mi en la alia. Mi hastis elŝarĝi lin de ĉio, profitante momenton por rigardi severe Carlos, kiu kuŝanta en unu el la litoj de nia dormoĉambro, mordis kapkuzenon ploregantre, afero kiu preskaŭ produktis en mi la konfuzon plej neoportunan.
Mi ofertis al Carlos seĝon en la saloneto; kaj kiel li elektis la sofon de risortoj, sentinte la kompatinda ke sinkis,
