ESKO. Kaj vi ĝojas kaj estas gaja!
MIĈJO. Ĉu svatisto ĝojus je bastonado de fianĉo?
ESKO. Pro kio vi do tiel parolas?
MIĈJO. Mi babilas de doloro el profundo de mia koro, ĉar la afero estas malagrabla.
ESKO. Ĉu vere. Mi ricevos bastonadon! Kaj vi?
MIĈJO. Mi estos devigata pririgardi, nenio helpos.
ESKO. Vere! Sed kiu el ni estas la ĉefkulpulo, mi aŭ vi?
MIĈJO. Mi ne scias; ĉar mi estas senkulpa.
ESKO. Senkulpa? Vi ja kaŭzis tiun prokrastitan revenon. De domo al domo vi paŝis kvazaŭ cigano, kaj mi akompanis vin.
MIĈJO. Kvazaŭ cigano! Hundo, pripensu kiel ofte kaj kiel senhonte vi min insultis dum tiu ĉi vojaĝo. Fine tamen sufiĉas, fulmotondro!
ESKO. Ĉu vi laŭkonscience povas diri, ke vi ne estas kaŭzo al mia nuna mizero?
MIĈJO. Kaŭzo de tiu mizero! Ĉu mi sola?
ESKO. Vi ja eluzis la monon.
MIĈJO. Plej grandan parton da mono ni elspezis en la gastejo, kie ni tagmanĝis grandsinjore kaj trinkis botelon da biero. Vi scias, ke tia manĝo postulis monon.—Sed kiu estas kulpa por ke ni deflankiĝis en la gastejon? Ĉu ne vi?
ESKO. Mi ne celis alian ol desegni en la rajtigon mian parafon, kiu devis tie esti; sed poste pro kio ni ne daŭrigis nian iradon al domo de l’ fianĉino?
MIĈJO. Tio estas alia afero. Sed respondu, kiu estas kulpa por ke ni deflankiĝis al la gastejo?
