ANDREO. Ruzulo li estas!—Oni invitis min por ludi je via festo, kaj laŭ ordono mi tie ĉi vin atendis. Nun vin mi renkontas, sed ne vian fianĉinon.
ESKO. Neniu fianĉino ekzistas. Ŝi lasis min jam antaŭ la edziĝa soleno kaj prenis alian. Abomena trompo, senkonscienca ago! Sed mi komencos teruran proceson kontraŭ ili.
ANDREO. Kiun ŝi prenis?
ESKO. La lignoŝuiston; ni ja ĉeestis je ilia edziĝofesto.
ANDREO. Mi kompatas vian perdon, kiu vian koron tre tuŝas.
ESKO. Senlime, jes!—Diabla Miĉjo, kiu forkuris de miaj ungegoj! Mi agus kun li tiel, tiele! (Li ebriiĝas.)
ANDREO. Granda ruzulo!—Bagatelo ja estis, ke la knabino ne estis pli riĉa. Ni ja kantas: »Se amon nur posedas ni, riĉecon al ni donas Di’.» Tiel estas, ĉu ankaŭ vi tion kredas?
ESKO. Certe vi estas prava.—Kun Miĉjo mi ankaŭ procesos. Eble vi inter la arboj vidis kiel li min vangfrapis?
ANDREO. Mi ne vidis.
ESKO. Diru absolutan veron!
ANDREO. Ne, ne, mi ne vidis.
ESKO. Atentu, se vi devus meti du fingrojn sur la libron! (Biblion.)
ANDREO. Mi ripetas, mi nenion vidis. Pro Dio, ne igu min al la juĝejo; mi ĝin timas kvazaŭ inferon.
ESKO. Mi konsideru pri la afero. Sed nun mi eble mortos.
ANDREO. Dio gardu nin! Kial?
