ESKO. La hararo taŭgas, kvankam vi ĝin foje tre mokis, vi. Mi tion ĉiam memoros.
ANDREO. Mi tiam estis ebrieta.
ESKO. Vi ridetis al tiu staranta tufo sur mia verto. Signo de vireco kaj ekkoleremo! Ankaŭ miajn okulojn vi mokis, nomante ilin rondaj virŝafokuloj. Bone! Rigardu tiujn okulojn!
ANDREO. Mi ilin vidis.
ESKO. Rigardu min atente kaj senvoĉe en la okulojn. Faru tion tuj, Andreo, alie al vi okazos malbone!
ANDREO. Mi rigardas. (Momenta silento dum interrigardo.)
ESKO. Jes, tiaj okuloj ili estas. Tuŝu ankaŭ tiun tufon sur mia kapo.
ANDREO. Pro kio?
ESKO. Ĝi estas tuŝinda. Obeu dum serena tempo.
ANDREO. Vi estas strangulo.
ESKO. Tia tufkapulo. Enŝovu vian manon en ĝin, estas sendanĝere.
ANDREO. Sed kion tio utilas?
ESKO. Mi nescias eĉ mem. Sed rapidu nur, se via dorso jukas.
ANDREO. Nu, mi palpas ĝin. (Tuŝas lian hararon.)
ESKO. Duan fojon! (Andreo tuŝas lian hararon.) Jes, kaj la trian fojon!
ANDREO. Vi petolŝercas. Mi jam tuŝis.
ESKO. Tuŝu ankoraŭ la trian fojon!
ANDREO. Ho, mi, malfeliĉulo, al kio mi okaze venis!
ESKO. La trian fojon.—Tuŝu!
ANDREO. Mi tuŝas. (Li tuŝas.)
