ANDREO. (Sidiĝas peze ekĝemante.) Ĉu mi ankoraŭ restas tie ĉi?
ESKO. Jes, amiko mia! Dank’ al Dio, ke vi reviviĝis! Mi petas de vi pardonon de mia tuta koro!
ANDREO. Mi vizitis malproksimajn landojn, parolis fremdajn lingvojn kaj vidis multajn homojn.—Antaŭ kiel longe, Esko, vi kunpremis mian gorĝon?
ESKO. Antaŭ apenaŭ tri minutoj.
ANDREO. Diru almenaŭ tridek jaroj.
ESKO. Ne pli ol tri minutoj, kredu min!
ANDREO. Vera miraklo!
ESKO. Stariĝu, frato mia! (Helpas Andreo’n stariĝi.) Kiel vi nun fartas?
ANDREO. Mi estas sana kaj sobra.
ESKO. Sana kaj sobra! Kia feliĉo!—Sed mi estus perdita, se vi laŭleĝe persekutus min.
ANDREO. Mi tion ne faros.
ESKO. Kunpremi gorĝon de alia estas ja bestiale kaj mi devus esti severe punata. Jes, tion mi meritus. Sed mi petegas vin, ne igu min al la juĝeja kunsido pro tiu afero!
ANDREO. Ne, ne, trankviliĝu!
ESKO. Vi bonulo! Kiamaniere mi vin rekompencos?
ANDREO. Mi ne bezonas rekompencon.
ESKO. Nekomparebla viro! Senpage mi faros al vi botojn ĝis via morto.
ANDREO. Nu, se vi volas.
ESKO. Jes, mi faros!—Nu, onklo kaj mia pli juna frato, Ivaro, la providenco tamen min helpis el tiu malfeliĉo.—Sed de kie vi venas kaj kiu estas tiu ĉi?
