IVARO. Kie estas via ĉapelo, Esko?
ESKO. En la arbaro, sed restu tie eĉ deko.
IVARO. Vi estas prava. De nun ni uzos silkoĉapelojn.
ESKO. Kaj orajn poŝhorloĝojn. Ni aĉetu oficistan bienon de l’ ŝtato aŭ farmu sinjoran bienon.
IVARO. Tion mi tuj faros.
ESKO. Mi fariĝos via inspektisto, Ivaro!
IVARO. Bone, mi akceptos vin kiel inspektiston, onklo estu mia arbaristo, patro mia intendanto kaj la intendantedzino estu nia mastrino.
ESKO. Kiu intendantedzino?
IVARO. Nia patrino, kompreneble.
ESKO. Nu, nu, mi komprenas!
IVARO. Priatentu, nun mi ekvipas la ĉevalon. Ne falu de tie, postludanto.
ANDREO. Ne, ne, mi ne falos!
IVARO. Nun ni ekveturas! Flanken! Ĉi tie venas riĉuloj.—Ĝojmarŝon, tajloro, ĝojmarŝon! (Ili ekveturas. Andreo ludas marŝon de Bjorneborganoj. La aliaj kantkrias.—Du kromgastoj, celante postedziĝan feston de Esko, venas el dekstre.)
1:A KROMGASTO. La klarneto sonas, rapidu. (Plendkrio de Miĉjo aŭdiĝas el la arbaro.) Kiu tie plendkrias?
2:A KROMGASTO. Mi ankaŭ ion aŭdis.
1:A KROMGASTO. Ni esploru la aferon. (La kromgastoj iras. Baldaŭ ili revenas, portante Miĉjo’n, kiu rompis sian piedon.)
MIĈJO. Mi disrompis mian piedon, portu min al la kantoro!
