TOBIO. Bone, vi maljuna ŝtelisto. Sed vi ne konas min. Al kiu apartenas tiu peĉa vizaĝo?
NIKO. Al edzo de botista Marto.
TOBIO. Tion vi divenis; demandu ion pri miaj travivaĵoj.
NIKO. Ĉu via dorso antaŭ nelonge sentis la vipon de Marto?
TOBIO. Ho, ho; kiel kolerema. Nun mi konas vin, antaŭa najbaro mia. Vi volus bati min, sed sciu, viaj manoj estas kunligitaj.
NIKO. Mi ne volas bati edzon de alia edzino, sed malligu miajn manojn.
JANJO (aparte). Ĉu mi vidus mian patron, sed kiel ŝteliston. Mi tremas de timo.
KRISĈJO (aparte). Mi feliĉon esperas, tamen timas la plej malbonon.
NIKO. Liberigu min, alie mi kaŭzos pereon ĉirkaŭ mi, kiel okazas dum krevas turniĝanta muelŝtono.—Liberigu min!
ZAKARIO. Vi estas nia kaptito.
NIKO. Pro kio vi kaptis min?
ZAKARIO. Ĉar vi estas ŝtelisto.
NIKO. Ŝtelisto! (Disrompas sian ligilon.) Malbenito! Pruvu vian kulpigon, alie vi pentos, kaj tuj malligu miajn piedojn. (Ektiras kaj renversas Zakarion per la piedŝnurego. Ivaro kaj Tobio intencas sin ĵeti sur lin.) Restu sur viaj lokoj, se plaĉas al vi konservi viajn kraniojn.
KRISĈJO. Ne tuŝu lin, sed diru kaŭzon pro kio vi lin ligis. Jen mi staras kaj defendas lin.
