ZAKARIO. Atentu, ke li ne forkuru.
TOBIO. Li ne povas forkuri.
IVARO. Mi bone detenas lin.
NIKO. Baldaŭ mi foriĝos.—Sed ĉu vi estas mia filino? (Ĉirkaŭprenas Janjon.) Janjo mia, ĉu vi povas pardoni al mi?
JANJO. Ĉion, ĉion, nur ke ilia kulpigo estu malvera.
NIKO. Honestulo mi estas; pri alia kulpo mi ne scias, ol forkuro el mia ŝipo, kaj pro tio mi ja estis internigita en malliberejo de Abo ĝuste tiam, kiam okazis la ŝtelo pro kiu tiuj kulpigas min. Tie mi tiam troviĝis kaj alvenis rekte el angla ŝipo. Ĉion tion ĉi mi povas atesti; ankaŭ tion sciigas mia pasporto, kiun mi repostulas de tiu viro.
ZAKARIO. Ĝin vi ricevos, kiam plaĉos al mi.
IVARO (aparte). Ĉu la oro elglitus el mia mano? Mi tion ne kredas.
ESKO (starante malantaŭ la aliaj. Aparte.) Mi timas, timegas. (Eriko, la helpjuĝanto venas.)
TOBIO. Jen la helpjuĝanto kvazaŭ laŭ peto.—Mi admonas vin en nomo de l’ leĝo zorgeme gardi tiun viron, kiu estas la prianoncita ŝtelisto de l’ grafo. Mia filo, Ivaro, lin ekkaptis.
ERIKO. Kion vi babilas? Tiun ŝteliston oni ekkaptis hieraŭ ĉe la preĝejo de Vanaja, mi mem ĉeestis.
IVARO (aparte). Brula infero! Ree embaraso antaŭ mi.
ESKO (aparte). Mi estas malfeliĉa!
NIKO. Kial vi jen fiksrigardas min, Eriko, amiko mia?
