TOBIO. Filo mia, ne klopodu nin trompi per jenaj artifikaĵoj.
IVARO. En mia kapo knaras rostitaj pizoj.
ZEBEDEO. Kia fripono, kia kanajlo!
ESKO. Eble estas vereco, ĉar li nun tre suferas, kiel ankaŭ mi.
IVARO. Suferon oni metu en sakon, sakon en porkejon, kaj egan ŝtipon kontraŭ la pordon. Ĉu vi ion aŭdas el mia kapo?
ESKO. Nenion.
IVARO. Tie io aŭdiĝas.
ESKO. Kio tie aŭdiĝas?
IVARO. Nenio troa.
ESKO. Ne tiel ruligu viajn okulojn. Via aspekto estas terura.
IVARO. Kaj via estas ruĝa, kiel turka fadeno.—»El ruĝo glimas nigro», solvu tiun enigmon.
ESKO. Lasu enigmojn.
IVARO. Mi petegas: solvu al mi la enigmon: »El ruĝo glimas nigro.»
ESKO. Estas la flamo, kiu glimigas la nigran bolpoton.—Sed, frato mia, respondu al mi: ĉu efektive vi estas freneza?
ZEBEDEO. Li freneza! Granda fripono li estas.
TOBIO. Li estas egale saĝa kiel mi.
IVARO (aparte). Ŝajnas ke eĉ tio ne helpas.
TOBIO. Ho, kantoro, tiajn filojn mi posedas! Kiel punon mi ilin ricevis.
ZEBEDEO. »Punu tie ĉi, ŝparu tie!»
TOBIO. Jes, tion ni kantas, sed severa estas tiu
