TOBIO (malfermante la pordon al Zebedeo). Bonvolu eniri, kantoro!
ZEBEDEO. Bonan tagon, junulo!
ESKO. Estu bonveninta, kantoro! Gravaj kaj urĝaj aferoj nun postulas vian lertecon por ke ĉio fariĝu laŭleĝe. Mi nun—Dio gardu nin, la junulojn, komencis petolŝerci, mi ankaŭ, kaj intencis havigi al Miĉjo Vilkastus novan ĉemizon.[1]
TOBIO. Jen kiel flankvoje li esprimas sian intencon. Hi hi hi!—Sed la kantoro jam scias la aferon.
ESKO. La afero estas jena, sinjor’ kantoro.
ZEBEDEO. Mi jam scias. Via patro ĝin sciigis al mi; jes mi scias kaj akurate konsideris kaj pripensis kiel la permesatesto de via patro estas skribota.
ESKO. Ĉefe estas, ke ĉio okazu laŭleĝe.
ZEBEDEO. Kompreneble. Mi skribas la tekston kaj via patro desegnas sube sian parafon, kiu estas atestata.
ESKO. Li desegnas sian parafon kaj mi faras same.
ZEBEDEO. Via parafo estas ne necesa.
ESKO. Laŭ mia prudentaĉo ĝi estas necesa por ke estu laŭleĝe.
ZEBEDEO. Junulo, ĉu vi volas disputi kun maljunaj personoj?
TOBIO. Esko.
ESKO. Mi ne disputas, sed mi ne povas kompreni, kial mia propra parafo estas nenecesa. En tiu afero mi ja estas la ĉefa persono kaj pro tio mia nomo ne manku en la atesto.
- ↑ Pago al svatisto.
