TOBIO. Kaj Ivaro venigu el la urbo diversajn regalaĵojn. Kaj tiam montru, ke vi estas fidinda viro!
IVARO. Mi kondutos kiel eble plej bone.
TOBIO. Ĉio do estas bone! Kaj nun, junuloj, ekiru.
ESKO. Permesu, ke mi kiel adiaŭon, deklamu kelkajn versojn, verkitajn de la mortinta kaporalo.
MARTO. Adiaŭdeklamo estas nenecesa, nur ekiru.
TOBIO. Ho, Marto, ni aŭskultu! Ili estas verkitaj de la kaporalo kaj ni devas montri dankemon al lia memoro.—Nu, Esko, iu amkanto!
ESKO. Ĝi estas militkanto:
Milittrompeto sonas, Mi ĝian voĉon konas; La devo min admonas, Ĉar kapitan’ ordonas. Fariĝas la ribelo, Ektondras ferbarelo ... Ferbarelo, ĝi estas kanono ... Ĉu vi vidis, kantoro, la metalkanonojn, kiujn ia rusoj veturigis preter la preĝejon dum pasinta semajno? Kia bruo, bruego, klakado kaj krakado fariĝis!
MARTO. Fermu jam la buŝon kaj ekmarŝu, ĉu vi komprenas?
MIĈJO. Nun ni foriru, Esko.
TOBIO. Iru kun beno!
ESKO. Nun ni iru kvazaŭ pelataj de diablo.—Ĉu mi kunprenis ĉion, kion mi bezonas? Ĉu mi ion forgesas?
