IVARO. Certe, jes. (Aparte.) Fi! la brando dolorigas mian kapon. La petolaĵoj estis tre malmoderaj en la supera tenejo de Anttila.
ESKO. Eble li ankaŭ banis tie, tio ja estis oportune.
IVARO. Vi estas prava, kaj bona estis la vaporvarmego, kvankam iom da karbohaladzo suferigas mian kapon.
MARTO. Brandhaladzo ĝi estas, fripono. Kial vi mensogas? Sed mi varmigos vian dorson.
TOBIO. Marto! Atentu ĉeeston de kantoro.
ZEBEDEO. Mia ĉeesto ne detenu vin de meritita puno, kiu, okazanta ĝustatempe, eble portos belajn fruktojn.
IVARO. Plaĉus al la kantoro vidi belajn diverskolorajn florojn sur mia dorso; tamen ŝparu miajn ŝultrojn, panjo, ankoraŭ ĉitiun fojon; mi promesas pliboniĝi laŭ mia povo.
ESKO. Nu.—Kion vi diras, Miĉjo?
MIĈJO. Mi petas pardonon al Ivaro.
ESKO. Mi ankaŭ petegas. Nenio doloriga okazu en la momento de mia adiaŭo.
MARTO. Ekiru do. Pro kio vi plu restaĉas?
MIĈJO. Nun ni ekiru.
TOBIO. Tri semajnojn depost la proksima mardo, ni atendos vian revenon. Ni aranĝos pro tio malgrandan bonvenigan salutfeston. Ni tiam eĉ dancu laŭ klarnettonoj de tajloro Andreo, kaj, se la spaco ne sufiĉos en la ĉambro, ni uzu la plataĵon ekstere. Ni esperas, ke ankaŭ vi, kantoro, nin honoru per via ĉeesto.
ZEBEDEO. Mi dankas vin.
