partoj estas plenigitaj.) Jen via porvojaĝa nutraĵo, junuloj; kaj nun ekiru!
ESKO. Mi portas la sakon. (Ekprenas sakon de Marto kaj ĝin metas sur la ŝultron.)
MARTO. Jen al vi dekdu taleroj por vojaĝaj kaj edziĝfestaj elspezoj. (Al Esko.) Sed vi malspritulo, ĉu vi kapablus kalkuli monon?
TOBIO. Mankas al li sperto. Miĉjo zorgu pri la mono.
ESKO. Miĉjo prenu la monon, mi portas la sakon.
MARTO. Jen Miĉjo! Atentu, ke vi estu ŝparemaj. (Donas monon al Miĉjo.)
MIĈJO. Nur al necesegaj bezonoj ĝi estu uzota. (Ivaro envenas.)
ESKO (aparte). Tie Ivaro revenas de noktovagado.
MARTO (ekprenas vipon, kiu pendas sur la muro). Sentaŭgulo, kie vi ree vagadis kaj laŭ permeso de kiu? Kie vi estis?
IVARO. Ne sur malbona vojo, panjo. Mi iris por rigardi la hundidojn de Junttihuhta kaj, ĉar la vaporbanejo estis varmigita, mi restis por bani kaj pasigis la nokton ĉe la familio.
MARTO. Mi pagos vin por hundidoj kaj banoj! (Intencas lin bati.)
TOBIO (malhelpante). Marto, ni pardonu ankoraŭ al li ĉi tiun fojon. Li promesas pliboniĝi. Ĉu jes?
IVARO. Jes.
MARTO. Liaj promesoj! Li estas nia turmentisto; de vilaĝo al vilaĝo li kuras, nin hontigas kaj malprofitas.
ESKO. Eble li vizitis Junttihuhta’n por rigardi la hundidojn.
